Een Afrikaans weekend
Door: Riannevwingerden
Blijf op de hoogte en volg Rianne
10 November 2011 | Sierra Leone, Freetown
Zaterdag 29 oktober naar Bunce Island gevaren.
We stonden om 9 uur klaar buiten de poort vlak bij het schip te wachten aan het strandje voor onze boot. De boot kwam 1.1/2 uur later en we zijn via het vieze strand en water ingestapt.
Het was een traditionele houten boot zoals die gebruikt wordt hier.
Er waren zowaar zwemvesten (bedongen door een van de organisatoren voor deze dag) Tegelijk met ons is er een jongetje Alfred in de bood gestapt die de hele dag met ons is meegegaan.
Ik ben niet veel over hem te weten gekomen. Of zijn ouders nog leven enz. Had ook niet de indruk dat hij bij de mensen van de boot hoorde of dat zij hem kenden. Maar goed we hebben ons eten en drinken met hem gedeeld en toen we weer terug waren aan het strand was hij ook zo weer verdwenen
Het was 2 uur varen. Bunce Island ligt een eind de revier op van Sierra leonne.
Hier kwamen in de 17 de en 18 de eeuw de slaven aan die door werden verkocht aan de Engelse en meestal verscheept naar Amerika maar ook wel naar Suriname.
Bij aankomst op het eiland werden de slaven 3 dagen zonder eten en drinken opgesloten onder de grond, onder de munitie opslagplaats Velen overleefden dat niet dat was dan de eerste schifting. Alleen de sterksten bleven over en konden door naar de volgende ruimte.
Op het eiland zelf zijn alleen nog wat ruïnes te zien.
Zondag 30 oktober.
Charlotte en ik zijn uitgenodigd door Hanah 1 van de Day workers om bij haar naar de kerk te gaan.
We werden eerst ontvangen bij haar spirituele ouders en hebben daar Afrikaans gegeten. Iets van Tofu en kip met kruiden. Het smaakte prima alleen we werden geacht met onze vingers te eten, die we vooraf wel konden wassen gelukkig.
Ik hou er niet van om met mijn vingers te eten alles gaat onder je nagels zitten enz.
Na het eten zijn we naar haar kerk gegaan. Een klas in een schoolgebouw, dat ben ik gewend.
Ook hier weer een uitbundige dienst, veel staan en klappen en wiegen met de heupen. Iedereen loopt in en uit en de kinderen kruipen bij je op schoot om daar dan ook rustig in slaap te vallen.
Ik weet niet meer waar de preek over ging. Kon er ook niet veel van verstaan.
Op dinsdag avond 1 november naar de film The Pride of the Lions. Een hele indrukwekkende film over Sierra Leonne van voor en na de oorlog.
Sierra Leonne was een Engelse kolonie tot 1961. Tot aan de oorlog begin 2000 was Sierra Leonne een prachtig land met een redelijk welvaart.
Goede scholen met schriften boeken enz.
De universiteit van Sierra Leonne was de beste in dit deel van west Afrika.
Goede wegen en auto’s en huizen.
Na de oorlog is Sierra Leonne 1 van de armste landen ter wereld geworden. Veel gebouwen en scholen zijn tijdens de oorlog in brand gestoken en de skeletten van die gebouwen zie je overal in Freetown Van veel wegen in Freetown is niet veel meer over. Een reiniging ophaal dienst is er niet zo vind je overal vuilhopen langs de weg. Toen ik hier pas was waren de universiteit en de scholen gesloten omdat de leerkrachten staakten vanwege het niet betalen van salarissen door de regering.
In principe is de gezondheidzorg voor zwangere en kinderen tot 5 jaar gratis maar ook artsen en verpleegkundige worden soms niet betaald en dan wordt er dus toch geld van de mensen gevraagd.
Gelukkig heb ik ook via anderen gezien dat er ziekenhuizen zijn die redelijk schoon en voorzien zijn van apparatuur maar met een handje vol medicijnen
De Sierra Leonners zijn hardwerkende mensen en het is triest te zien hoe een land in verval kan raken vanwege revoluties. Siërra Leonne was een land waar in geen oorlog voorkwam tot helaas Charles Taylor zondig een staatsgreep en een guerrilla oorlog begon.
Over het algemeen zijn de mensen wel tevreden over de huidige regering maar het land is 10 jaar na de oorlog nog nauwelijks een begin van herstel te merken
We stonden om 9 uur klaar buiten de poort vlak bij het schip te wachten aan het strandje voor onze boot. De boot kwam 1.1/2 uur later en we zijn via het vieze strand en water ingestapt.
Het was een traditionele houten boot zoals die gebruikt wordt hier.
Er waren zowaar zwemvesten (bedongen door een van de organisatoren voor deze dag) Tegelijk met ons is er een jongetje Alfred in de bood gestapt die de hele dag met ons is meegegaan.
Ik ben niet veel over hem te weten gekomen. Of zijn ouders nog leven enz. Had ook niet de indruk dat hij bij de mensen van de boot hoorde of dat zij hem kenden. Maar goed we hebben ons eten en drinken met hem gedeeld en toen we weer terug waren aan het strand was hij ook zo weer verdwenen
Het was 2 uur varen. Bunce Island ligt een eind de revier op van Sierra leonne.
Hier kwamen in de 17 de en 18 de eeuw de slaven aan die door werden verkocht aan de Engelse en meestal verscheept naar Amerika maar ook wel naar Suriname.
Bij aankomst op het eiland werden de slaven 3 dagen zonder eten en drinken opgesloten onder de grond, onder de munitie opslagplaats Velen overleefden dat niet dat was dan de eerste schifting. Alleen de sterksten bleven over en konden door naar de volgende ruimte.
Op het eiland zelf zijn alleen nog wat ruïnes te zien.
Zondag 30 oktober.
Charlotte en ik zijn uitgenodigd door Hanah 1 van de Day workers om bij haar naar de kerk te gaan.
We werden eerst ontvangen bij haar spirituele ouders en hebben daar Afrikaans gegeten. Iets van Tofu en kip met kruiden. Het smaakte prima alleen we werden geacht met onze vingers te eten, die we vooraf wel konden wassen gelukkig.
Ik hou er niet van om met mijn vingers te eten alles gaat onder je nagels zitten enz.
Na het eten zijn we naar haar kerk gegaan. Een klas in een schoolgebouw, dat ben ik gewend.
Ook hier weer een uitbundige dienst, veel staan en klappen en wiegen met de heupen. Iedereen loopt in en uit en de kinderen kruipen bij je op schoot om daar dan ook rustig in slaap te vallen.
Ik weet niet meer waar de preek over ging. Kon er ook niet veel van verstaan.
Op dinsdag avond 1 november naar de film The Pride of the Lions. Een hele indrukwekkende film over Sierra Leonne van voor en na de oorlog.
Sierra Leonne was een Engelse kolonie tot 1961. Tot aan de oorlog begin 2000 was Sierra Leonne een prachtig land met een redelijk welvaart.
Goede scholen met schriften boeken enz.
De universiteit van Sierra Leonne was de beste in dit deel van west Afrika.
Goede wegen en auto’s en huizen.
Na de oorlog is Sierra Leonne 1 van de armste landen ter wereld geworden. Veel gebouwen en scholen zijn tijdens de oorlog in brand gestoken en de skeletten van die gebouwen zie je overal in Freetown Van veel wegen in Freetown is niet veel meer over. Een reiniging ophaal dienst is er niet zo vind je overal vuilhopen langs de weg. Toen ik hier pas was waren de universiteit en de scholen gesloten omdat de leerkrachten staakten vanwege het niet betalen van salarissen door de regering.
In principe is de gezondheidzorg voor zwangere en kinderen tot 5 jaar gratis maar ook artsen en verpleegkundige worden soms niet betaald en dan wordt er dus toch geld van de mensen gevraagd.
Gelukkig heb ik ook via anderen gezien dat er ziekenhuizen zijn die redelijk schoon en voorzien zijn van apparatuur maar met een handje vol medicijnen
De Sierra Leonners zijn hardwerkende mensen en het is triest te zien hoe een land in verval kan raken vanwege revoluties. Siërra Leonne was een land waar in geen oorlog voorkwam tot helaas Charles Taylor zondig een staatsgreep en een guerrilla oorlog begon.
Over het algemeen zijn de mensen wel tevreden over de huidige regering maar het land is 10 jaar na de oorlog nog nauwelijks een begin van herstel te merken
-
10 November 2011 - 17:55
David En Jolanda:
Hoi Hoi Rianne,
Goed weer van je te horen. Ik zie dat je vandaag niet zulk mooi weer hebt in Siera Leone. Hier was het toch nog toe mild. Vandaag is het koud en mistig in Gorinchem De bomen verliezen hun blad. Je ziet het binnenkort. Onwerkelijk zeker dat je over 8 dagen weer vertrekt? Minder kleurrijke verhalen, minder swingende kerkdiensten...Maar wat een schat aan ervaringen en herinneringen om mee naar huis te nemen! Geniet nog een week volop van je leven daar en kom daarna veilig thuis. Het heeft ook zo z'n voordelen: fijn bestek en een dominee die je gewoon kunt verstaan.
Groetjes uit Gorinchem -
10 November 2011 - 17:59
Piet En Sjanie:
Eten met je vingers is net zo lekker als met mes en vork ,mijn moeder deed dit vroeger ook,en een zus van me heeft zelfde neiging.
Weer een mooi verhaal,en wij maar klagen.Dan zijn we rijk hier.
Groetjes Piet en Sjanie -
10 November 2011 - 19:53
Carina:
Hey Rianne
Wat een mooi verslag weer...
Als ik zo de boot een beetje bekijk zijn zwemvesten inderdaad denk ik geen overbodige luxe.......
Nog iets meer dan een week en dan laat je alles daar weer achter.....voor zover dat kan want ik denk dat met alle ervaringen en dingen die je hebt gezien daar het land en zijn mensen een beetje in je zijn gekropen en je het dus een beetje mee naar huis neemt allemaal!!!!!
Door je verhalen en je ervaringen ben ik zelfs een beetje anders over de dingen gaan denken.....wat zeuren en klagen we toch snel hier over zulke kleine dingen hier he.......meid geniet nog intens van de laatste tijd daar....en Take Care -
10 November 2011 - 21:21
Leida.:
Hoi Rianne
Bedankt voor het mooie reisverslag, zo horen we ook nog iets van de geschiedenis van het land. Tot ziens bij AVE -
11 November 2011 - 16:45
Rob Kamerman COV:
Hoi Rianne, ik heb voor het eerst gekeken naar jouw reisverslag en alle mooie foto's. Wat een klus, zeg. Wat een onvoorstelbaar indrukwekkend beeld heb jij geschetst van jouw werk en dit land! Chapeau. Ik besef eens temeer, hoe goed wij het materieel bezien hier hebben en dat we ons moeten schamen als we over allerlei onbelangrijke zaken aan het klagen zijn. Tsjonge zeg, wat heb jij e.e.a. in jouw verslagen weten te schetsen.
Tot ziens bij de COV en de Hohe Messe. De tekst ervan zal voor jou na dit alles wel een speciale betekenis hebben gekregen. HG,Rob Kamerman -
11 November 2011 - 19:00
Nicolette:
hoi Rianne
geniet nog van je laatste week in het indrukwekkende land, genieten meis van de zon,mensen en de omgeving.ik zie je gauw groetjes nicolette -
13 November 2011 - 15:35
Wim En Janny:
Hoi Rianne,
Weer genoten van je verslag.
We kunnen ons niet voorstellen, dat het al bijna weer zover is, dat je naar huis komt. Geniet er nog van en een goede reis terug. Groetjes! -
14 November 2011 - 07:56
Dita:
Hallo Rianne,
Ik moet opschieten met een reactie, want anders loop je alweer door ons straatje.
Gek gevoel zal dat weer voor je zijn, maar je huis is toch wel weer alsof je je lekkere ochtendjas aantrekt.
Zo voel ik het zelf altijd na lange afwezigheid. En de privacy na zo'n lange tijd en intensief onder de mensen te zijn zal ook weer even fijn zijn. En ik ben benieuwd of je nog veel contacten overhoudt met de msensen daar van het schip of de bevolking.
Mooie foto's, mooie tekst. Doe je dat allemaal zelf? En je trekt denk ik veel bekijks met dat blonde hoofd van je.
Rianne ik wens je nog fijne dagen en een hele goeie terugreis
groetjes Dita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
