Patienten verhalen
Blijf op de hoogte en volg Rianne
25 Oktober 2013 | Congo - Brazzaville, Pointe-Noire
Vandaag wil ik iets vertellen over verschillende patiënten
Cracia is wel de meest opvallende Zij had een heel grote tumor groeien in haar mond Gelukkig niet iets kwaadaardig. Zij was een van de eerste patiënten die geopereerd werd aan boord en onlangs is zij ontslagen. Zij gaat weer terug naar school en zij wil graag een verpleegkundige worden.
Emmanoel Hij en zijn moeder hadden in maanden niet goed geslapen omdat Emmanoel bijna geen adem kon halen van wege een tumor in zijn keel . Hij viel regelmatig flauw en hapte naar adem. Nu kan hij rennen en spelen en kan zij moeder Elodie rustig slapen in de wetenschap dat haar zoon bij het wakker worden nog leeft.
Vernel. Een levendig jongetje met een gespleten lip. Voor hem lacht het leven toe. Want nu heeft hij er nog geen weet van maar als deze kinderen ouder zijn beseffen ze heel goed dat ze er anders uitzien dan anderen en worden ze soms heel teruggetrokken. Hier in Afrika wordt toch nog als eens gedacht dat je moeder misschien iets heel slechts gedaan heeft en daarom zo’n kindje heeft gekregen De vader van Vernel is ontzettend blij dat zijn zoon is geopereerd.
Deze week zijn de eerste kinderen geopereerd aan hun benen. Door slechte voeding zijn de botten en spieren soms niet sterk genoeg waardoor er ernstige x of o benen ontstaan of soms zelf verdraaien, wat er heel vreemd uit. Je staat er van te kijken dat sommigen nog kunnen lopen. Er wacht hun nog wel de nodige pijn en fysiotherapie voordat zij weer met rechte benen naar huis kunnen.
De oogchirurg is vandaag na 2 weken weer terug naar Zwitserland en heeft 100 cataract operaties gedaan. Het is een geweldig feest. Stel je voor dat je al jaren niets meer kunt zien en in 24 uur tijd kun je weer zien. Dat wordt echt als een wonder ervaren. Er wordt ook een heel ritueel gemaakt van het verwijderen van de oogkapjes de dag na de operatie. Iedereen zit in een kring, Er wordt eerst op het ritme van de Jambe gezongen, geklapt en gebeden en dan gaan 1 voor 1 de kapjes van de ogen en wordt er gevraagd hoeveel vingers zie je. Hebben ze het aantal goed wordt er geklapt, gedanst en gezongen. Daarna krijgen ze allemaal een zonnebril, nog wat onwennig lopen aan de hand van een begeleider terug naar het schip voor een laatste controle en dan naar huis.
In de outpatient waar ik werk komen verschillen patiënten terug voor controle, of hechtingen verwijderen. De meeste patiënten die wij zien zijn de mensen waarbij een huidtransplantatie is gedaan. Meestal bij Patiënten die een brandwond hebben gehad. Als bv de armen zijn verbrand dan krijg je ernstige vergroeiingen van de armen waarbij de arm niet meer normaal gestrekt kan worden omdat de nieuwe huid krimpt en zo ernstige beperkingen geeft. Door deze verbrande huid weg te halen kan de arm weer gestrekt worden maar heb je niet genoeg huid en daar wordt dan de huid van een been voor gebruikt om de ontstane wond te sluiten.
Het probleem bij deze huidtransplantaties is dat er erg veel infectie gevaar is. Daarom wordt er ook verdund chloorwater gebruikt om de wond te reinigen en daarna gaat er een zalf gaas met Betadine crème op en alles moet steriel gebeuren. Het bleach water en de betadine is in nederland echt geen wond behandel methode maar hier werkt het.
Het samen werken met de Dayworkers is leuk, gezellig en soms spannend want ik stel een eenvoudig vraag en zij zijn dan 5 minuten met de patiënt aan het praten waar ik natuurlijk niks van versta Het antwoord wat ik dan soms krijg klopt niet met de vraag dus begin je weer overnieuw en stel je de vraag anders.
Zo heb ik een paar keer 4 verschillende medicijnen gegeven aan een patient en dan 1 voor 1 uitleggen wanneer ze moeten worden ingenomen. Dan maar hopen dat ze het begrijpen en zich aan de voorschriften houden. De meeste Dayworkers werken hier al vanaf het begin en zij beginnen te begrijpen wat de bedoeling is
Elke dag is het weer een uitdaging om alle dossiers te hebben want ook de Fysio gebruikt de dossier en moet je soms weet ik veel waar allemaal gaan zoeken. Vandaag hebben de Dayworkers mij voor de gek gehouden. Een klein jongetje is aan zijn voeten geopereerd en ik zou hem verzorgen. Hij gebon al te huilen en te gillen als ik naar zijn voetjes wees, maar ja het moet nu eenmaal.
Hij riep de hele tijd het zelfde en ik vroeg wat zegt hij toch. Zegt Ahmad dat het jongetje roept dat ik een Animal ben, wat dus niet waar was. Het jongetje riep de hele tijd “blijf van mijn voeten af” . Veel plezier dus met elkaar. De Dayworkers zijn harde werkers. Sommigen staan al om 5 uur op en hebben soms een reistijd van 2 uur voordat ze aankomen op het schip, meestal ook nog zonder ontbijt. Charles en Selvy doen naast het werken voor Mery Ships ook nog een studie, iets met Security wat een goed betaalde baan oplevert als ze daar mee klaar zijn.
Het is weer heel bijzonder een poosje deel uit te maken van hun leven
Cracia is wel de meest opvallende Zij had een heel grote tumor groeien in haar mond Gelukkig niet iets kwaadaardig. Zij was een van de eerste patiënten die geopereerd werd aan boord en onlangs is zij ontslagen. Zij gaat weer terug naar school en zij wil graag een verpleegkundige worden.
Emmanoel Hij en zijn moeder hadden in maanden niet goed geslapen omdat Emmanoel bijna geen adem kon halen van wege een tumor in zijn keel . Hij viel regelmatig flauw en hapte naar adem. Nu kan hij rennen en spelen en kan zij moeder Elodie rustig slapen in de wetenschap dat haar zoon bij het wakker worden nog leeft.
Vernel. Een levendig jongetje met een gespleten lip. Voor hem lacht het leven toe. Want nu heeft hij er nog geen weet van maar als deze kinderen ouder zijn beseffen ze heel goed dat ze er anders uitzien dan anderen en worden ze soms heel teruggetrokken. Hier in Afrika wordt toch nog als eens gedacht dat je moeder misschien iets heel slechts gedaan heeft en daarom zo’n kindje heeft gekregen De vader van Vernel is ontzettend blij dat zijn zoon is geopereerd.
Deze week zijn de eerste kinderen geopereerd aan hun benen. Door slechte voeding zijn de botten en spieren soms niet sterk genoeg waardoor er ernstige x of o benen ontstaan of soms zelf verdraaien, wat er heel vreemd uit. Je staat er van te kijken dat sommigen nog kunnen lopen. Er wacht hun nog wel de nodige pijn en fysiotherapie voordat zij weer met rechte benen naar huis kunnen.
De oogchirurg is vandaag na 2 weken weer terug naar Zwitserland en heeft 100 cataract operaties gedaan. Het is een geweldig feest. Stel je voor dat je al jaren niets meer kunt zien en in 24 uur tijd kun je weer zien. Dat wordt echt als een wonder ervaren. Er wordt ook een heel ritueel gemaakt van het verwijderen van de oogkapjes de dag na de operatie. Iedereen zit in een kring, Er wordt eerst op het ritme van de Jambe gezongen, geklapt en gebeden en dan gaan 1 voor 1 de kapjes van de ogen en wordt er gevraagd hoeveel vingers zie je. Hebben ze het aantal goed wordt er geklapt, gedanst en gezongen. Daarna krijgen ze allemaal een zonnebril, nog wat onwennig lopen aan de hand van een begeleider terug naar het schip voor een laatste controle en dan naar huis.
In de outpatient waar ik werk komen verschillen patiënten terug voor controle, of hechtingen verwijderen. De meeste patiënten die wij zien zijn de mensen waarbij een huidtransplantatie is gedaan. Meestal bij Patiënten die een brandwond hebben gehad. Als bv de armen zijn verbrand dan krijg je ernstige vergroeiingen van de armen waarbij de arm niet meer normaal gestrekt kan worden omdat de nieuwe huid krimpt en zo ernstige beperkingen geeft. Door deze verbrande huid weg te halen kan de arm weer gestrekt worden maar heb je niet genoeg huid en daar wordt dan de huid van een been voor gebruikt om de ontstane wond te sluiten.
Het probleem bij deze huidtransplantaties is dat er erg veel infectie gevaar is. Daarom wordt er ook verdund chloorwater gebruikt om de wond te reinigen en daarna gaat er een zalf gaas met Betadine crème op en alles moet steriel gebeuren. Het bleach water en de betadine is in nederland echt geen wond behandel methode maar hier werkt het.
Het samen werken met de Dayworkers is leuk, gezellig en soms spannend want ik stel een eenvoudig vraag en zij zijn dan 5 minuten met de patiënt aan het praten waar ik natuurlijk niks van versta Het antwoord wat ik dan soms krijg klopt niet met de vraag dus begin je weer overnieuw en stel je de vraag anders.
Zo heb ik een paar keer 4 verschillende medicijnen gegeven aan een patient en dan 1 voor 1 uitleggen wanneer ze moeten worden ingenomen. Dan maar hopen dat ze het begrijpen en zich aan de voorschriften houden. De meeste Dayworkers werken hier al vanaf het begin en zij beginnen te begrijpen wat de bedoeling is
Elke dag is het weer een uitdaging om alle dossiers te hebben want ook de Fysio gebruikt de dossier en moet je soms weet ik veel waar allemaal gaan zoeken. Vandaag hebben de Dayworkers mij voor de gek gehouden. Een klein jongetje is aan zijn voeten geopereerd en ik zou hem verzorgen. Hij gebon al te huilen en te gillen als ik naar zijn voetjes wees, maar ja het moet nu eenmaal.
Hij riep de hele tijd het zelfde en ik vroeg wat zegt hij toch. Zegt Ahmad dat het jongetje roept dat ik een Animal ben, wat dus niet waar was. Het jongetje riep de hele tijd “blijf van mijn voeten af” . Veel plezier dus met elkaar. De Dayworkers zijn harde werkers. Sommigen staan al om 5 uur op en hebben soms een reistijd van 2 uur voordat ze aankomen op het schip, meestal ook nog zonder ontbijt. Charles en Selvy doen naast het werken voor Mery Ships ook nog een studie, iets met Security wat een goed betaalde baan oplevert als ze daar mee klaar zijn.
Het is weer heel bijzonder een poosje deel uit te maken van hun leven
-
25 Oktober 2013 - 22:12
Jolanda:
Rianne, ik ben enorm onder de indruk van je verhalen over je patiënten en de foto's.
Je ziet echt de blijdschap na de operatie! Zorg goed voor ze,
Groet uit Gorinchem,
Jolanda -
25 Oktober 2013 - 22:48
Annet:
Hoi Rianne,
Wat mooi om die verhalen te lezen. Prachtig om de reacties te zien na afloop van de operatie. Die oprechte blijdschap.
Ciao adios Annet. -
25 Oktober 2013 - 23:07
Robin Rehmann:
Mooie verhalen schrijf je! Ik heb zoveel respect voor je en ik hoop dat jij dat ook voor jezelf hebt. Je mag er wezen Rianne
Gr. Robin -
27 Oktober 2013 - 18:58
Gerda:
Hallo Rianne,
Wat een heftige verhalen.
Geweldig dat jij je bijdrage levert om deze mensen te helpen.
Sterkte hierbij en zorg ook goed voor jezelf.
Groetjes,
Gerda -
28 Oktober 2013 - 10:36
Danielle Bons:
Wauw mam, indrukwekkende foto's.. Heftig en mooi werk! Trots op je!!! :D
Vanwaar al die mond/keel tumoren???
Liefs, Danielle
-
29 Oktober 2013 - 17:08
Marja De Kuijper:
Hoi Rianne,
Indrukwekkend hoor die verhalen en vooral de foto's !
Marja -
01 November 2013 - 20:38
Janny :
Hoi Rianne,
Wat doe je toch prachtig werk! Ik ben zeer onder de indruk.
Sterkte met alles!
Groeten, Janny -
04 November 2013 - 20:57
Jeanne Koole:
rianna, wat doe je weer je best, dat is weer eens wat anders dan elastieken kousen aan doen hè. Maar dat kan ook heel nuttig zijn. Ga door met mensen blij maken. Heb je ook wel leuke collegas? Heel veel goeds en liefs, jeamne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
